Lier, Alex Van Dijck
Collectie
Archief Lier - BeeldbankInventarisnummer
SLI001007515Beschrijving
Alex Van Dijck ( °1899 +1946)Verslag van het interview met de weduwe en dochter van Alex Van Dijck.
(Henri Melis, Brussel 1982)
Gehuwd met Jeanne Bellekens in 1923. Een dochter, geboren in 1926.
Hij sloot in Antwerpen een weddenschap af voor 1/2 miljoen frank om te voet de reis rond de wereld te maken. Deze weddenschap werd aangegaan met enkele Antwerpse sportverenigingen. In de overeenkomst stond o.a. dat hij 8 jaar moest wegblijven en dat hij in elke gemeente die hij doorkruiste op het gemeentehuis een bewijs moest halen dat hij wel degelijk te voet reisde. Hij mocht een speciale kar meenemen door een hond getrokken. Deze kar was zo geconstrueerd dat hij er niet in kon; ze mocht alleen voedsel, kleding en water bevatten. Verder waren de afmetingen zo bestudeerd dat ze niet in een trein kon. Deze kar werd te Antwerpen bij een carrosserie vervaardigd.
Zijn echtgenote werd eerst op de hoogte gesteld als alles in kannen en kruiken was. Dit uit angst dat ze hem eventueel zou bepraten of stokken in de wielen zou steken. Het was dus niet met haar volle zin dat ze hem liet vertrekken. Maar hij was nu eenmaal een avonturier en ze wist zelf maar al te best dat niets hem van zijn plannen zou kunnen afhouden.
Hij vertrok in 1928. Tot dan hadden de echtelieden een boekhandel in de Berlarij uitgebaat. Deze werd overgegeven aan zijn broer om aldus een som als startgeld te hebban.
Hij had zich aangesloten bij de scouts en een touringclub om de nodige contacten overal in de wereld te hebben in geval van nood. Hij droeg dan ook het scoutsuniform.
Op een stralende zomerdag vertrok hij. Als afscheid kreeg hij een ontvangst ten stadhuize. De Grote Markt zag zwart van het volk. Rijkswachters moesten voor hem een weg banen door de menigte. Na de afscheidsrede van de burgemeester kwam Alex op de pui van het stadhuis, zwaaide zijn gestrekte arm in de lucht en riep: ”Sterven of overwinnen!” Waarop de menigte met een luid gejuich antwoordde. Vrouw en kind waren niet aanwezig omdat de emotie hen te groot was. De harmonie waar hij bij aangesloten was deed hem uitgeleide tot halverwege Duffel. Op de melodie van de toenmalige schlager “Paris est une blonde” van Mistinguett had men zelfs een liedje gemaakt over de wereldreiziger. De beginregels luidden:
Alex, met zijne grote hond,
Alex, hij reist de wereld rond.
Alex, met zijn schoon kerreke, (Liers dialect voor: karretje)
Die was te lui om te werreke. (Liers dialect voor: werken)
Tijdens zijn reis onderhield Alex een uitgebreide briefwisseling met zijn familie. Hij stuurde ook regelmatig een reisverslag dat in de volgende bladen werd afgedrukt: ’Ons Lier’ en later in ’De Netestad’ ’Het Handelsblad’ en ’De Schelde’. Hijzelf hield een heel nauwkeurig reisdagboek bij, verlucht met foto’s en andere souvenirs. Dit dagboek is samen met de ganse verzameling gemeentezegels helaas verloren gegaan. Voor zijn vertrek had hij foto’s laten maken van hemzelf met zijn hondenkar. Deze foto’s werden niet echt verkocht maar gegeven aan de mensen die hem financieel of materieel steunden. Er was steeds veel belangstelling voor hem. Bij de binnenkomst van een stad ging het rond als een lopend vuurtje en dikwijls gebeurde het dat hij zelfs door de burgemeester ontvangen werd. Hij kon overnachten in hotels door de goede “verkoop” van zijn kaarten. Bij het varlaten van Nice stopten er enkele auto’s waarvan de inzittenden hem proficiat wensten en hem enkele briefjes van 100 F(in 1928!) toestopten. Dit ter illustratie van de probleemloze wijze waarop hij in zijn levensonderhoud kon voorzien. (Toen hij weer thuis was, heeft zijn gezin nog twee jaar kunnen leven van de onderweg vergaarde som geld!)
Eerst reisde bij naar Luxemburg. Daar werd hij door rovers overvallen die ham o.a. zijn Browning afnamen. Hij had een vergunning om een wapen ter verdediging te dragen. Via Frankrijk kwam hij in Spanje. Daar moest hij wegens verzet van de Dierenbescherming zijn hond voor een ezeltje omwisselen. Spanje heeft op hem de meeste indruk in negatieve zin gemaakt. Hij verwachtte er de glorie van het 15de en 16de eeuwse wereldrijk te zien, en ontdekte er de gruwelijkste armoede. Huizen zonder ramen en met aangestampte, aarden vloeren.
Te Gibraltar zette hij over naar Marokko. Hij kon Afrika niet verder in wegens de gespannen politieke toestand. Hij keerde terug naar Portugal en van daaruit naar Spanje en Corsica. Ondertussen was zijn moeder zwaar ziek geworden en voelde dat haar einde naderde. Ze vroeg om Alex terug te halen. Zijn vrouw arrangeerde een ontmoeting te Lourdes. De dochter herinnert zich nu nog de tocht door de Pyreneeën midden in een groot onweer. Zij mocht schuilen in het karretje. Hulpvaardige bergbewoners van een klein gehuchtje hebben hen ‘s avonds opgevangen en onderdak verschaft. Aanvankelijk weigerde hij weer naar Lier te komen. De tocht werd verder gezet naar Italië langs de Azurenkust. Vrouw en kind reisden telkens vooruit per trein en hij kwam te voet. Te San Remo hadden ze last met een verkeerd ingevulde geboortedatum op de identiteitskaart van de echtgenote. Het consulaat bracht het op 14 dagen in orde. Toch mocht de tocht in Italië niet verder gezet worden van het fascistisch bewind. Ze keerden terug en reisden door de Alpen tot Lyon. Daar ging hij verder naar Zwitserland en reisden echtgenote en kind naar huis per trein. (1929) Via Duitsland kwam hij uiteindelijk terug te Lier aan waar hij de wens van zijn moeder vervulde. Na de dood van zijn moeder ondernam hij nog een tweede poging. Nauwelijks in Frankrijk werd zijn vrouw ernstig ziek. Toen is hij definitief terug gekeerd.